Czytam aktualnie na głos "Braci Lwie Serce" Astrid Lindgren. Kto nie zna, niech posłucha, jak dalekie jest to od sielanki Bullerbyn. Jestem ogromnie ciekawa Waszych opinii o samej książce i o zderzeniu książki z dzieckiem.
Bałagan na biurku nie powstał na potrzebę zdjęć, żeby nie było nudno czasem przekładałam książkę w inną jego część...
Otóż tak.
Utwór spina hardcorowa klamra kompozycyjna. Jest dwóch braci, młodszy poważnie chory, wręcz umierający i starszy piękny, mądry, obiecujący. Wszyscy włącznie z młodszym (Karol) wiedzą, że jego śmierć jest nieunikniona. Starszy (Jonatan) kocha braciszka i pociesza jak może. Pewnego dnia wybucha w ich domu pożar i krzyżuje losowi szyki, bo starszy bierze młodszego, nie mogącego uciekać na plecy, skacze z nim przez okno i ginie. Ta sama sytuacja wydarzy się na końcu książki, tylko w wykonaniu młodszego. Póki co jest on jednak coraz słabszy i koszmarnie tęskni za bratem.
Wreszcie umiera i trafia do baśniowej krainy, gdzie jest już oczekujący go Jonatan. Bracia żyją przez jakiś czas w niezmąconej sielance, wśród zwierząt domowych i dzikiej przyrody, jeżdżą konno i kąpią się w rzece, bo Karol jest już zdrowy.
Niebawem okazuje się, że nie wszystko jest takie różowe. Dolinę obok zagarnął tyran, terroryzuje mieszkańców, a Jonatan jest, jak się okazuje, przywódcą ruchu oporu. Nie mówił Karolowi by go nie martwić.
I tu zaczynają się wyraźne dla dorosłego odwołania do drugiej wojny światowej. W okupowanej sąsiedniej dolinie obowiązuje godzina policyjna, następnie buduje się mur odgradzający od reszty krainy. Co jakiś czas tyran przyjeżdża by podnieść morale swoich żołnierzy i siać postrach, jak to mówią. Podczas jednego z takich spędów na rynku ma miejsce egzekucja człowieka, który się sprzeciwił. Brat zasłania Karolowi (i czytelnikowi) oczy, ale żołnierz i tak uderza desperata mieczem... Jest też motyw zdrajcy, noszenia jedzenia do getta i parę innych, jednoznacznie się nam kojarzących.
Jonatan odjeżdża organizować powstanie a Karol cierpi z samotności i strachu o niego.
Wreszcie przełamuje cechującą go lękliwość i odnajduje brata po różnych dramatycznych wydarzeniach. Dochodzi do swoistego Armegedonu, powstańcy walczą z żołnierzami i smokiem tyrana.
Zwyciężają, ale wielu ginie a Jonatan jest ciężko ranny. Jego brat
obserwował bitwę przez okno więc jest zdrowy, choć pokieraszowany
psychicznie po tym, co widział. I tu następuje scena, o której wspominałam na początku. Fachowo nazywa się to samobójstwo rozszerzone... Chłopcy giną i trafiają do kolejnej, sielankowej krainy...
Mówcie, proszę, co myślicie. Może ktoś pamięta, jak sam reagował na tą książkę? Póki co (nie skończyliśmy jeszcze) mogę powiedzieć, że reakcją u nas jest słuchanie z przejęciem, ale bez skrajnych objawów i bardzo fajna moim zdaniem uwaga, że aż trudno uwierzyć, że tak różne książki napisała ta sama osoba...
