Kawa na ławie

Wpisem o 6.XII i fotką kawy na ławie otwieram nową etykietkę, mianowicie "kawa na ławie". Pod tym tagiem zamieszczać planuję relacje ze skutków mówienia dziecku prawdy, formą i filtrem dopasowanej do możliwości (wieku) dziecka, ale jednak prawdy.

W myśl tej idei, która przyznaję, jest mi tak bliska, że posądzam się sama o pewien fanatyzm, nie wmawiam dziecku np. takich rzeczy (wszystkie zaobserwowane): że w krzakach za domem mieszkają dinozaury, że zęby wyrywają wróżki-zębuszki (kurde co za nazwa!), że ktoś choruje, bo był niegrzeczny, że krasnoludki są na świecie, że od cukierków zalęgną się w brzuchu robaki, że przyjdzie pani i cię zabierze.

Dzisiejsze święto już rok temu zostało także przedstawione w świetle brutalnej prawdy. Czyli:

Bardzo dawno temu żył taki bardzo znany dziś ksiądz, miał na imię Mikołaj. Był z bardzo bogatej rodziny i dlatego miał dużo pieniędzy. Gdy ktoś potrzebował czegoś ważnego, np. jedzenia, ubrania, lekarstw (OK, poniosło mnie), kupował mu. Był naprawdę wyjątkowo dobry, mógł przecież kupić za te pieniądze coś dle siebie. Gdyby nie jego pomoc, wielu ludzi byłoby głodnych albo nie miało ciepłego ubrania.  Aby nie zapomnieć o nim i o wszystkich dobrych rzeczach, które zrobił, jest taki zwyczaj, że szóstego grudnia ludzie dają sobie prezenty, tak jak on. Najczęściej rodzice i dziadkowie kupują coś fajnego dzieciom. Niektórzy dla żartu przebierają  się za Mikołaja, jakkolwiek on nie nosił takich ubrań, tylko zupełnie inne, bo w kraju, w którym mieszkał, było o wiele cieplej niż teraz u nas w zimie. Ale zrobił się taki zwyczaj. Amen. 

Była to wersja dla 2,5/3- latka.

Chciałam zauważyć, że w świetle powyższego wykładu dylemat dzieciaków niekiedy aż podstawówkowych, CZY ISTNIEJE CZY NIE, nie ma racji bytu.

 

Tą samą metodą dokonaliśmy innych zniekształceń rzeczywistości. Smoki, potwory, czarownice, krasnoludki, szeroko pojęte stworki (w tym paskudztwa reklamujące produkty dla dzieci) nie istnieją. Zostały wymyślone na potrzeby bajek, żeby w bajce było ciekawiej albo weselej. Nie można działać wbrew prawom fizyki, czyli fruwać, czarować, biec 5 metrów poziomo w przepaść i potem spaść pionowo w dół. Na Marsie nie ma zielonych stworków (odnotowałam próbę wmówienia czegoś wręcz przeciwnego), a jak ktoś nie będzie jadł, to będzie coraz słabszy i zachoruje, ale nie uniesie go wiatr jak Tadka-Niejadka (też były próby karmienia na Tadka, owocujące kurczowym trzymaniem się mnie za ciuchy przy każdym podmuchu wiatru - na szczęście już minęło).  Piorun to prąd taki sam jak w kontakcie, tylko o wiele mocniejszy, natomiast w ciemnym pokoju jest dokładnie to samo, co po zapaleniu światła, tylko że gorzej widać. Uwaga by się o coś więc nie potknąć. 

 Przyznawanie się do takich dziwacznych poglądów i co gorsza wciąganie w to dziecka niekoniecznie spotyka się z aplauzem otoczenia.  Najczęstsze zarzuty to zabieranie dzieciństwa i ograniczanie wyobraźni. 

Z moich obserwacji wynika, że dzieciak i tak ma "magiczne" dzieciństwo, bo fascynuje go jako nowość mnóstwo rzeczy, które nam już dawno spowszedniały - np. że liść jest pięknie zbudowany albo że farba rozlewa się po kartce. Nie odnotowałam też zaniku fantazji, choć nie chcę tu rozpisywać się o jego pomysłach. 

Jak mogę być wiarygodna, gdy dzieciak odkryje, że przez lata go oszukiwałam w imię właściwie czego? Jego młodego wieku? Czyli że traktowałam go przez cały czas jak niegroźnego świra? Obiekt zabawy/ubawu? Nie wiem, jak miałabym się wyplątać z tych smoków tudzież zębuszek. 

Myślę, że dziecko, któremu mówi się prawdę, a przynajmniej nie wciska kitu, jest bezpieczniejsze.